Nowe podejście do opakowań wielomateriałowych i po środkach niebezpiecznych
Z danych Eurostatu wynika, że na każdego statystycznego mieszkańca UE przypada rocznie 159 kg odpadów opakowaniowych (raport z października 2013 dotyczący roku 2011). Wielkość ta systematycznie od lat rosła, co sprawiło, że dyrektywa 94/62/WE w sprawie opakowań i odpadów opakowaniowych zainicjowała dla wprowadzających na rynek produkty w opakowaniach obligację partycypowania w kosztach gospodarowania tymi odpadami, czyli opłaty opakowaniowe. Jednocześnie wszystkie państwa członkowskie zobowiązały się do osiągania określonych poziomów odzysku/recyklingu odpadów opakowaniowych w podziale na surowiec, z którego opakowanie wykonano. W Polsce przepisy te transponowały dwie ustawy: ustawa o opakowaniach i odpadach opakowaniowych i oraz ustawa o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej i opłacie depozytowej, obie z 11 maja 2001 roku. Od 1 stycznia 2014 roku obowiązuje nowa ustawa o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi (Dz.U. 2013. 888) z późn. zm. (Dz.U. 2017 poz. 2056)
Dyrektywy unijne określają cele, nie narzucając jednak państwom członkowskim sposobu ich realizacji ani szczegółowych rozwiązań. Do zadań zawartych w dyrektywie opakowaniowej w roku 2001 Polska dodała swoje „własne narodowe pomysły” związane z opakowaniami po niektórych rodzajach materiałów stwarzających określone zagrożenia dla zdrowia ludzi i środowiska. Nowa ustawa opakowaniowa z 2013 r. dokonała istotnych zmian w tym zakresie, w szczególności w odniesieniu do odpadów opakowaniowych wielomateriałowych i opakowań po środkach niebezpiecznych.